31.3.11

ΠΛΑΤΩΝΑΣ


Ο Πλάτων (427 π.Χ. - 347 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος από την Αθήνα, ο πιο γνωστός μαθητής του Σωκράτη και δάσκαλος του Αριστοτέλη. Το έργο του με τη μορφή φιλοσοφικών διαλόγων έχει σωθεί ολόκληρο (του αποδίδονται ακόμα και μερικά νόθα έργα) και άσκησε τεράστια επιρροή στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και γενικότερα στη δυτική φιλοσοφική παράδοση μέχρι τις ημέρες μας. Ο Πλάτων, μεταξύ άλλων, έγραψε την Απολογία του Σωκράτους, η οποία θεωρείται ως μια σχετικά ακριβής καταγραφή της απολογίας του Σωκράτη στη δίκη που τον καταδίκασε σε θάνατο, το Συμπόσιο όπου μιλά για την φύση του έρωτα, ενώ σε δύο μακρούς διαλόγους, την Πολιτεία και τους Νόμους, περιέγραψε την ιδανική πολιτεία.

ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ

Ο Σόλων (περ. 639 - 559 π.Χ.) ήταν σημαντικός Αθηναίος νομοθέτης, φιλόσοφος, ποιητής και ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας.


Βιογραφία

Ανήκε σε πλούσια και αριστοκρατική οικογένεια, η οποία καταγόταν από τη γενιά του βασιλιά της Αθήνας Κόδρου. Ο πατέρας του ονομαζόταν Εξηκεστίδης· αυτός φρόντισε για την εκπαίδευση και ανατροφή του γιού του. Όταν ο Σόλων έχασε την περιουσία του, στράφηκε προς το εμπόριο και ταξίδεψε στην Αίγυπτο και τη Μ. Ασία. Επωφελούμενος από τα ταξίδια του αυτά μελέτησε ξένους πολιτισμούς και νόμους, καθώς και τον πολιτικοοικονομικό βίο των άλλων χωρών. Τα εφόδια που απέκτησε τα χρησιμοποίησε αποτελεσματικά για την κοινωνική και οικονομική ανόρθωση της πατρίδας του και έτσι κατόρθωσε να αναδειχτεί στο σπουδαιότερο άνδρα της εποχής του.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ


Ο Αριστοτέλης ( 384 - 322 π.Χ. ) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Μαζί με το δάσκαλό του Πλάτωνα αποτελεί σημαντική μορφή της φιλοσοφικής σκέψης του αρχαίου κόσμου, και η διδασκαλία του διαπερνούσε βαθύτατα τη δυτική φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη μέχρι και την Επιστημονική Επανάσταση του 17ου αιώνα. Υπήρξε φυσιοδίφης, φιλόσοφος, δημιουργός της λογικής και ο σημαντικότερος από τους διαλεκτικούς της αρχαιότητας.


Ζωή και δράση

Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε μεταξύ Ιουλίου και Δεκεμβρίου του έτους 384 π.Χ. στα Αρχαία Στάγειρα της Χαλκιδικής (σημερινή ονομασία της περιοχής Λιοτόπι, μισό χιλιόμετρο νοτίως της Ολυμπιάδας). Ο πατέρας του Νικόμαχος ήταν γιατρός του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα Γ΄, τον οποίο είχε πατέρα ο Φίλιππος. Ο Νικόμαχος, που κατά το Σουίδα είχε γράψει έξι βιβλία ιατρικής και ένα φυσικής, θεωρούσε πρόγονό του τον ομηρικό ήρωα και γιατρό Μαχάονα, το γιο του Ασκληπιού. Πίστευαν ότι και της μητέρας του η καταγωγή ήταν θεϊκή. Ονομαζόταν Φαιστίς, είχε έρθει με Χαλκιδείς αποίκους στα Στάγειρα και ανήκε στο γένος των Ασκληπιαδών.

ΗΡΑΚΛΕΙΕΣ ΣΤΗΛΕΣ


Στην ελληνική μυθολογία Ηράκλειες στήλες , (Ἡρακλέους στήλας), ήταν δύο στύλοι που είχε στήσει ο Ηρακλής όταν πήγε τα μήλα των εσπερίδων στον Ευρυσθέα.Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι βρίσκονταν στην Ιβηρική χερσόνησο και στο σημερινό Γιβραλτάρ. Εκεί πίστευαν ότι ήταν η άκρη του κόσμου. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα [1] στο στόμιο του πορθμού που βρίσκονταν οι στήλες υπήρχε μεγάλο νησί δίνοντας αρκετές πληροφορίες για αυτό, κάνοντας μερικούς ερευνητές σήμερα να πιστεύουν ότι ήταν η χαμένη Ατλαντίδα[2]. Οι στήλες του Ηρακλή , γνωστές και ως Ηράκλειες Στήλες, είναι ίσως οι παλαιότερες φρυκτωρίες. Τις στήλες αυτές τις έστησε στις δύο κωμοπόλεις που έχτισε ο ίδιος ο Ηρακλής στις δύο αντικριστές ακτές του σημερινού Γιβραλτάρ. Η μία ήταν στη Άβυλα, στην πλευρά της Αφρικής, και η άλλη στα Γήδειρα στην πλευρά της Ευρώπης. Η επικρατέστερη άποψη δηλαδή για το τί ακριβώς ήταν οι Ηράκλειες στήλες είναι πως πρόκειται για φάρους που ειδοποιούσαν τα πλοία για το σημείο από το οποίο έπρεπε να στρίψουν ώστε να μπουν από τον Ατλαντικό Ωκεανό στην Μεσόγειο και ακόμη ότι αυτοί οι φάροι είχαν και ρόλο φρυκτωριών.

ΠΛΑΤΩΝΑΣ - ΤΙΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΑΣ


Όλοι έχουμε ακούσει για την Ατλαντίδα, την ένδοξη αυτή πόλη που, παρά τα μεγάλα τεχνολογικά και τα άλλα επιτεύγματα, καταστράφηκε από μεγάλους σεισμούς και πλημμύρες. Οι πλείστοι, γνωρίζουν επίσης, ότι αυτή η ιστορία φθάνει στις μέρες μας μέσα από τα κείμενα του Πλάτωνα και συγκεκριμένα τους διαλόγους Τίμαιος και Κριτίας. Τα γραπτά του Πλάτωνα, αποτελούν μάλιστα την μοναδική βιβλιογραφική πληγή που υπάρχει για αυτήν την ιστορία.
Ενώ οι αναφορές για τον μεγάλο πολιτισμό της Ατλαντίδος, για τα τρομερά επιτεύγματα της και την τεχνολογική της ανάπτυξη είναι άφθονες, κανένας δεν αναφέρει οτιδήποτε για τον ελληνικό πολιτισμό της εποχής εκείνης. Το αξιοπερίεργο είναι ότι η Ελλάδα και ειδικότερα η Αθήνα μνημονεύεται στα ίδια βιβλία του Πλάτωνα, μερικές γραμμές μάλιστα πριν να αναφερθεί στον καταποντισμό της Ατλαντίδος.

ΚΡΙΤΙΑΣ


Ο Κριτίας ήταν πολιτικός, φιλόσοφος, ποιητής, ρήτορας της αρχαίας Αθήνας.

Αθηναίος πολιτικός, φιλόσοφος, ποιητής, ρήτορας και ο σκληρότερος και βιαιότερος από τους "Τριάκοντα Τυράννους" της Αθήνας. Γιος του πλούσιου Κάλλαισχρου, μαθητής του Σωκράτη, του Γοργία και πολλών φιλοσόφων και σοφιστών. Η μεγάλη του ευφυΐα και η πολυμερής παιδεία που πήρε, τον έκαναν έναν από τους ικανότερους πολιτικούς και μορφωμένους άνδρες της εποχής του. Το 415 π.Χ. κατηγορήθηκε μαζί με τον Αλκιβιάδη, με τον οποίο ήταν στενός φίλος, για την αποκοπή των κεφαλών των Ερμών και φυλακίστηκε. Το 411 π.Χ., όταν έγινε η ολιγαρχική μεταπολίτευση στην Αθήνα, τάχτηκε με τους δημοκρατικούς. Το 408, με την επιστροφή του Αλκιβιάδη στην Αθήνα, έγινε ο στενότερος συνεργάτης του. Το 407 εξορίστηκε στη Θεσσαλία, αλλά επανήλθε στην Αθήνα το 405. Το 404, μετά την υποταγή της Αθήνας από τη Σπάρτη, εκλέχτηκε ένας από τους "Τριάκοντα Τυράννους". Κατόρθωσε να εξοντώσει όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους, ακόμα και τον πιστό του φίλο Θηραμένη, τον οποίο καταδίκασε να πιει το κώνειο. Στο δάσκαλό του Σωκράτη απαγόρευσε να διδάσκει ή να κάνει παρέα με τους νέους, οι θρησκευτικές του δοξασίες πλησίαζαν την αθεΐα και διέπραξε πολλές αυθαιρεσίες και ωμότητες σε βάρος των συμπολιτών του. Το Μάιο του 403 π.Χ., πολεμώντας στη Μουνυχία που κατείχε ο Θρασύβουλος με τους δημοκρατικούς επαναστάτες του, ο Κ. σκοτώθηκε μαζί με πολλούς συνάρχοντές του. Ο Κ. ως λόγιος ασχολήθηκε με όλα τα είδη του λόγου. Έγραψε επικά, ελεγειακά, δραματικά, ερωτικά, περιγραφές πολιτειών (Σπάρτης, Αθήνας κ.ά.), την τριλογία "Τέννης, Ραδάμανθης, Πειρίθους", το σατιρικό έργο "Σίσυφος". Τα ρητορικά του έργα χρησίμευαν στη ρωμαϊκή εποχή ως πρότυπα για τους μεγάλους Ρωμαίους ρήτορες. Σώζονται μόνο λίγα αποσπάσματα των έργων του.

ΠΛΑΤΩΝ, ΤΙΜΑΙΟΣ


ΠΛΑΤΩΝ, ΤΙΜΑΙΟΣ

ΠΛ Τιμ 24d–26c

Οι αρχαίοι Αθηναίοι νικούν τους εισβολείς από την Ατλαντίδα
Στο έργο αυτό αναπτύσσονται οι κοσμολογικές απόψεις του Πλάτωνα και περιγράφεται η δημιουργία του σύμπαντος. Στην αρχή του διαλόγου ο Σωκράτης συνόψισε τις απόψεις του περί ιδανικής πολιτείας και εξέφρασε την επιθυμία του να αναπτυχθούν από τους συνομιλητές του, τον Τίμαιο, τον Κριτία και τον Ερμοκράτη, τα προσδοκώμενα κατορθώματά της στον πόλεμο. Πρώτος πήρε τον λόγο ο Κριτίας, που άρχισε να διηγείται όσα είχε ακούσει από τον παππού του σχετικά με την επιτυχημένη απόκρουση της εισβολής των κατοίκων της Ατλαντίδας από τους αρχαίους Αθηναίους, ιστορία που μετέφερε στην Αθήνα ο Σόλωνας μετά την επιστροφή του από την Αίγυπτο.

ΠΛΑΤΩΝ -ΤΙΜΑΙΟΣ

Πλάτων - Τιμαίος

“Ακουσε λοιπόν Σωκράτη μια πολύ παράξενη παράδοση που όμως είναι εντελώς αληθινή, όπως τη διηγήθηκε κάποτε ο πιο σοφός από τους επτά σοφούς, ο Σόλωνας...” Πλάτων “Τίμαιος"

Ηταν πράγματι μια παράξενη παράδοση, μια θαυμαστή ιστορία αυτή που άκουσε ο Σόλωνας από τους Αιγύπτιους ιερείς και την κατέγραψε ο Πλάτωνας στους πασίγνωστους πια διαλόγους του “Τίμαιος” και “Κριτίας”. Μια ιστορία που παρά το ότι ο Πλάτωνας ισχυρίζεται ότι είναι εντελώς αληθινή συνεχίζει να παραμένει τυλιγμένη στη χρυσόσκονη του θρύλου και του μυστηρίου. Μια ιστορία για έναν θαυμαστό λαό της αρχαιότητας και μια εκπληκτική ήπειρο : τη θρυλική Ατλαντίδα που μεγαλούργησε για αιώνες ολόκληρους, γνώρισε την οργή του προστάτη της, Θεού Ποσειδώνα και καταποντίστηκε στα βάθη του ωκεανού.

Ο "Τίμαιος" είναι το μοναδικό "περί φύσεως" πλατωνικό έργο και η αρχαιότερη πηγή για τον μύθο της "χαμένης Ατλαντίδος". Η θεματολογία του παραπέμπει περισσότερο σε αριστοτελικό σύγγραμμα και σχετίζεται σαφώς με το αντικείμενο έρευνας των προσωκρατικών φυσικών φιλοσόφων. Η διαλογική μορφή του έργου, αμέσως μετά από την εκτενή διήγηση για την χώρα των Ατλάντων και τον πόλεμό τους εναντίων των Αθηναίων, παραχωρεί την θέση της σ' έναν εκτεταμένο μονόλογο, στον οποίο ο αστρονόμος Τίμαιος -από την φημισμένη για την ευνομία της πόλης των Λοκρών- διδάσκει την δημιουργία του κόσμου και την γέννηση του ανθρώπου.

30.3.11

ΑΤΛΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΡΗΤΗ


Η Κρήτη έχει μακραίωνη ιστορία που προηγήθηκε του Ομηρικού κόσμου κι έλαμψε με τον πολιτισμό της που ανάδειξε από τα πανάρχαια χρόνια. Έγινε πρώτα ξακουστή με τα ονόματα, Δολιχή, από το μακρόστενο σχήμα της, Λερία, Μάκαρις ή Μακαρόνησος (νησί των Μακάρων), Αστερία, Τελχινία, Ιδαία, Χθονία (στεριά), Κουρίτης. Καπταρά ή Κάφτορ και Κεφτιού. Το όνομα Κρήτη, που επικράτησε, προέρχεται, κατά την παράδοση, από το όνομα μιας Νύμφης Εσπερίδας, που έφτασε στο νησί από τη δύση με τους Ταλαίους (Ταλαία όρη Κρήτης), ή τους Τελχίνες, ή τους Κουρήτες, που ήρθαν με τη Ρέα, για να γεννήσει το Δία, μακριά από την Κρόνου Πολιτεία των Τιτάνων (την Ατλαντίδα). Η νύμφη Κρήτη έμεινε στο νησί και οι ξένοι την επέβαλαν στους ντόπιους σαν την πρώτη βασίλισσα τους. Μια παράδοση λεει, ότι η Κρήτη είχε αδελφή την Ομόνοια και μητέρα της ήταν η Πραξιδίκη, θυγατέρα του Ωγύγη, Ατλαντικής επίσης γενιάς. Μπορεί τ' όνομα Κρήτη, να προέρχεται και από τους Κουρήτες, που χτυπούσαν τα χάλκινα κύμβαλα να μην ακούγεται το κλάμα του Δία, γιατί τη φέρουν και σαν κόρη ενός Κουρήτη.

29.3.11

ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ


Η Ατλαντίδα (στα Αρχαία Ελληνικά: Ἀτλαντὶς νῆσος) είναι ένα μυθικό νησί που πρωτοαναφέρθηκε στους διαλόγους του Πλάτωνα «Τίμαιος» και «Κριτίας».

Στην περιγραφή του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα, που βρίσκεται «πέρα από τις Ηράκλειες στήλες», ήταν μια ναυτική δύναμη που είχε κατακτήσει πολλά μέρη της δυτικής Ευρώπης και της Λυβικής, περίπου 9.000 χρόνια πριν τον Σόλωνα (δηλαδή κατά το 9560 π.Χ.). Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να εισβάλει στην Αθήνα, η Ατλαντίδα βυθίστηκε μυστηριωδώς στο πέλαγος «σε μια μόνο ημέρα και νύχτα ατυχίας».

ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ


Ο ιστορικός χώρος της Αγγλικανικής Eκκλησίας του Αγίου Παύλου συγκέντρωσε για πρώτη φορά το αγγλικανικό εκκλησίασμα το έτος 1843. Μέσα στο χώρο αυτό υπάρχουν πολλά αναθήματα στη μνήμη ιδιωτών οι οποίοι συνεισέφεραν στο ελληνικό έθνος. Ένας από αυτούς ήταν ο Λόρδος Richard Church, αρχηγός των Ελληνικών δυνάμεων ξηράς κατά την διάρκεια του Ελληνικού Απελευθερωτικού Αγώνα, ο οποίος αργότερα έγινε και μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Στην εκκλησία του Αγίου Παύλου βρίσκεται ένα εκκλησιαστικό όργανο, από τα λιγοστά που υπάρχουν στην Ελλάδα. Το όργανο αυτό αποτελεί σύμβολο της ευγενούς παράδοσης της θρησκευτικής μουσικής, η οποία αποδίδεται από τον οργανίστα και τη χορωδία σε εκκλησίες και καθεδρικούς ναούς σε όλη την Μεγάλη Βρετανία. Με τον τρόπο αυτό καταδεικνύεται πως η εκκλησία, στην Βρετανία, όπως και σε άλλες χώρες, υπήρξε εμπνευστής και αρωγός της καλής μουσικής στο πέρασμα των αιώνων.

ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ


Η Αγγλικανική Εκκλησία (αγγλικά: Anglican Communion ή Anglican Church, από τη μεσαιωνική λατινική ecclesia anglicana, δηλαδή «αγγλική εκκλησία») αποκαλείται το σύνολο των αυτόνομων χριστιανικών εκκλησιών οι οποίες ακολουθούν την τελετουργική παράδοση της Εκκλησίας της Αγγλίας (η οποία θεωρείται η «μητέρα εκκλησία») και βρίσκονται σε πλήρη κοινωνία μαζί της, μέσω της Αγγλικανικής Κοινωνίας. Μετά τους Ρωμαιοκαθολικούς και τους Ορθόδοξους, οι Αγγλικανοί είναι η τρίτη σε μέγεθος χριστιανική εκκλησία — αριθμούν πάνω από ογδόντα εκατομμύρια [1]. Πνευματικός ηγέτης της Αγγλικανικής Εκκλησίας είναι ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ.

ΑΒΒΑΕΙΟ ΜΠΕΛΑΠΑΙΣ


Το Αβαείο Μπελαπάις είναι γοτθικό μοναστήρι στη κατεχόμενη Κερύνεια της Κύπρου.

Το όνομα του προέρχεται από το Γαλλικό "Abbaye de la paix", που σημαίνει Το Ειρηνικό Μοναστήρι[1]. Χτίστηκε ανάμεσα 1198 και του 1205 από τους ιππότες του τάγματος του Αυγουστίνου που ήρθαν από τη Ιερουσαλήμ μετά την πτώση της στους Άραβες και επεκτάθηκε αποκτώντας την σημερινή του μορφή στα 1267 με 1284[2]. Το μοναστήρι ήταν αφιερωμένο στον Άγιο Αυγουστίνο. Σταδιακά γύρω από το μοναστήρι χτίστηκε χωριό που ονομάζεται σήμερα Μπέλλα-πάις.

Η μονή σήμερα είναι στο μεγαλύτερο μέρος της κατεστραμμένη. Κατά την τουρκική εισβολή του 1974 τα υπόγειά της χρησιμοποιήθηκαν ως νοσοκομείο.

ΑΒΒΑΕΙΟ


Το Αββαείο ("Abbey" στην αγγλική) είναι ένα αντρικό ή γυναικείο Χριστιανικό μοναστήρι της εκκλησίας της Δύσης. Αρχικά σήμαινε την κατοικία του Ηγουμένου, δηλαδή του Αββά κατά τη Δυτική ορολογία. Αργότερα όμως επεκράτησε να ονομάζεται έτσι ολόκληρη η Μονή.

Η εξέλιξη των Ιερών Μονών στη Δύση επηρεάστηκε από την επίδραση του φεουδαρχικού συστήματος. Έτσι τα Αββαεία περιήλθαν κατ΄ ανάγκη στα πλαίσια της πολιτικοοικονομικής φεουδαρχικής οργάνωσης με αποτέλεσμα να αποκτήσουν γρήγορα μεγάλες περιουσίες, χάνοντας έτσι το παλαιό χαρακτήρα των ασκητηρίων. Τα σημαντικότερα Αββαεία κατέστησαν ισχυροί οργανισμοί με κανονισμούς, ιεραρχία, διοίκηση, προσωπικό μέχρι και φρουρά. Οι δε Ηγούμενοι αυτών, οι Αβάδες, διαχειριζόμενοι μέγιστα εισοδήματα αναδείχθηκαν σε μεγάλες προσωπικότητες που στην εποχή της ακμής των Αββαείων άσκησαν όχι μόνο οικονομική αλλά και πολιτική επιρροή σε μεγάλη έκταση.

28.3.11

ΑΝΤΖΕΛΟ ΠΟΛΙΤΣΙΑΝΟ

Άντζελο Πολιτσιάνο


Angelo Poliziano Άντζελο Πολιτσιάνο (1454-1494)

Μαθητής του Ιωάννη Αργυρόπουλου και του Ανδρόνικου Καλλίστου, δυο Ελλήνων φυγάδων στην Ιταλία. Έγινε κάτοχος της ελληνικής γλώσσας, όσο και οι σοφότεροι από τους Έλληνες που δίδασκαν στην Ιταλία. Ταυτόχρονα ήταν σπουδαίος λόγιος, μελετητής των αρχαίων Ελλήνων και των Λατίνων και ποιητικό πνεύμα. Τριάντα χρονών έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας και δίδασκε Όμηρο και Βιργίλιο. Παράλληλα, ήταν παιδαγωγός των παιδιών των Μεδίκων.
Ο Πολιτσιάνο σχολίασε και ερμήνευσε πολλούς Λατίνους συγγραφείς και έκανε αξιόλογες κριτικές εκδόσεις. Χαρακτηριστικό των ευρύτατων κριτικών του ασχολιών είναι το ότι μελέτησε ιδιαίτερα τους «Πανδέκτες» του Ιουστινιανού. Νεαρότερος έγραψε και ελληνικούς στίχους, αλλά τα μεγαλύτερα ποιήματά του τα έγραψε στα Λατινικά και τα δημοσίευσε με το γενικότερο τίτλο “Sylvae” . Ο Πολιτσιάνο είναι ο ίσως ο μόνος του μετά τη ρωμαϊκή εποχή έγραψε λατινικούς στίχους με τόση άνεση, όπως θα τους έγραφε κάποιος άλλος, μόνο στη μητρική του γλώσσα,. Οι λατινικοί αυτοί στίχοι είναι γραμμένοι σε ένα ύφος τόσο αβίαστο και ρέον, τόσο ζωηρό σε φαντασία, που οι ουμανιστές τον αναγνώρισαν ως δάσκαλό τους, παρά τη νεαρή ηλικία του και χαίρονταν ιδιαίτερα, γιατί η ευγενική γλώσσα που αυτοί προσπαθούσαν να αναβιώσουν, είχε αρχίσει να ζει στα ποιητικά του δημιουργήματα.
Η αυθόρμητη δημιουργία του Πολιτσιάνι συνδέθηκε, όπως ήταν φυσικό, με την ζωντανή ιταλική γλώσσα. Παίρνοντας αφορμή από την ερωτική χαρά του ωραίου φίλου του Giuliano (Τζουλιάνο), αδελφού του Λορέντσο, με τη Σιμονέττα Καττάνεο έγραψε το ποίημα «Ωραία Σιμονέττα» στο οποίο υμνεί την αριστοκρατική ομορφιά της αγαπημένης του φίλου του με τόση ευγλωττία και μελωδική λεπτότητα, που η ιταλική ποίηση απέκτησε από τότε μια νέα αβρότητα στο λεκτικό και στο συναίσθημα.
Ο Πολιτσιάνο προσπαθώντας να συλλάβει την ενότητα εκείνη του δράματος, της ποιήσεως, της μουσικής και του τραγουδιού, την οποία είχαν πετύχει οι Έλληνες με το διονυσιακό θέατρο, πήρε τον μύθο του Ορφέα και τον έκανε μέσα σε δυο μέρες, όπως ο ίδιος βεβαιώνει με όρκο, Ιταλικό ποίημα στη μορφή του θεατρικού έργου. Σ’ αυτό το μικρό λυρικό δράμα που φέρει τον τίτλο “La favola di Orfeo” και αποτελείται από 434 στίχους, προβάλλουν ο Πλούτων , ο απαρηγόρητος Ορφέας, η άτυχη Ευρυδίκη, η Περσεφόνη και άλλα μυθικά πρόσωπα. Η μουσική, που συνόδευε τους στίχους, δεν έχει διασωθεί. Ο «μύθος του Ορφέα» του Πολιτσιάνο μπορεί να θεωρηθεί ως ένα από τα προδρομικά έργα της Ιταλικής ποίησης.

ΤΖΙΟΒΑΝΝΙ ΠΙΚΟ ΝΤΕ ΛΑ ΜΙΡΑΝΤΟΛΑ

Τζιοβάννι Πίκο ντέλλα Μιράντολα :

Τζιοβάννι Πίκο ντέλλα Μιράντολα :(Giovanni Pico Miradolla ) 1463- 1494

Η πιο γοητευτική φυσιογνωμία των Φλωρεντιανών ουμανιστών, ο κόμης Τζιοβάννι Πίκο ντέλλα Μιράντολα ανήκει στον στενό κύκλο της Πλατωνικής Ακαδημίας του Λορέντζο της Φλωρεντίας. Γεννήθηκε στην πόλη, που έγινε διάσημη από το όνομά του, τη Μιράντολα, όπου ηγεμόνευε η οικογένειά του. Σπούδασε στη Μπολόνια και στο Παρίσι και έγινε δεκτός με τιμές σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης . Τελικά ο Λορέντζο τον έπεισε να εγκατασταθεί στη Φλωρεντία, στην πόλη των μεγαλοφυών αστών, για να τους δείξει ότι και οι παλαιοί ευγενείς μπορούν να τους συναγωνιστούν στον νέο πνευματικό βίο.
Οι γνώσεις του Πίκο ντέλλα Μιράντολα ήταν καταπληκτικές , ιδιαίτερα στους τομείς που σπούδασε , στην ποίηση, την φιλοσοφία, την αρχιτεκτονική και την μουσική, και η περίπτωση της μνήμης και του νου του έμεινε στην ιστορία παροιμιώδης. Ο Πολιτσιάνο τον χαρακτηρίζει ως υπόδειγμα τελειότητας , στον οποίο η φύση είχε συγκεντρώσει όλα τα δώρα της. Ο Πίκο ντέλα Μιράντολα δεν ήταν μόνον κάτοχος των αρχαίων γλωσσών (ελληνικής και λατινικής), αλλά γνώριζε και εβραϊκά, αραβικά, χαλδαϊκά και πολλές φορές, συνολικά εικοσιδύο γλώσσες. Από αυτές τις γλώσσες άντλησε τη σοφία του και πίστευε ότι έπρεπε να συμβιβαστούν οι γνώσεις όλων των λαών και να ενοποιηθεί η ανθρώπινη σοφία. Την δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου από τον Θεό την ανάγει όχι μόνον στην Παλαιά Διαθήκη αλλά και στον Τίμαιο του Πλάτωνα. Τις σκέψεις αυτές τις διατυπώνει στην περίφημη «Δημηγορία περί της αξιοπρέπειας του ανθρώπου» που την έγραψε σε ηλικία είκοσι τεσσάρων χρονών σε ύφος πνευματικά ρωμαλέο.

24.3.11

ΑΓΙΟΣ ΘΩΜΑΣ ΑΚΙΝΑΤΗΣ


Ο Άγιος Θωμάς Ακινάτης, Τ.Δ. (επίσης Θωμάς του Ακουΐν ή Ακουΐνο) (περ. 12257 Μαρτίου 1274) ήταν Ιταλός ιερέας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στο Τάγμα των Δομινικανών, και σημαντικός φιλόσοφος και θεολόγος, εκπρόσωπος της σχολής του σχολαστικισμού.

Ήταν επίσης γνωστός ως Doctor Angelicus και Doctor Universalis, δηλαδή Αγγελικός Δάσκαλος και Παγκόσμιος Δάσκαλος. Υπήρξε ο σημαντικότερος υποστηρικτής της φυσικής θεολογίας και ο πατέρας της Θομιστικής σχολής φιλοσοφίας και θεολογίας, η οποία αποτέλεσε για καιρό τη κύρια φιλοσοφική προσέγγιση της Καθολικής Εκκλησίας. Η επιρροή του στη Δυτική σκέψη είναι σημαντική, και μεγάλο μέρος της μοντέρνας φιλοσοφίας παρουσιάζεται ως αντίδραση κατά, ή υποστήριξη των ιδεών του, ιδιαίτερα στους τομείς της ηθικής, του φυσικού νόμου και της πολιτικής θεωρίας.

Ο Ακινάτης θεωρείται στην Καθολική Εκκλησία ως ο αρχετυπικός δάσκαλος για αυτούς που μελετούν για το χρήσμα της ιεροσύνης.[1] Τα γνωστότερα έργα του είναι το Summa Theologica και το Summa Contra Gentiles. Είναι ένας από τους 33 Διδασκάλους της Εκκλησίας και θεωρείται από πολλούς Καθολικούς ως ο μεγαλύτερος θεολόγος της Εκκλησίας και ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών.

ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΒΑΚΩΝΑΣ


Ο Φραγκίσκος Βάκωνας (1561 - 1627) ήταν Άγγλος ευγενής, σημαντικός φιλόσοφος από τα ζωηρότερα πνεύματα της Αναγέννησης, θεμελιωτής και γενάρχης του υλισμού των νέων χρόνων.

Αγωνίστηκε εναντίον της σχολαστικής φιλοσοφίας και της εκκλησιαστικής "αυθεντίας" και υποστήριζε ότι οι αισθήσεις μας και το πείραμα είναι η πραγματική πηγή των γνώσεών μας. Η φιλοσοφία του Βάκωνα είναι ολότελα πρακτική. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι τ' αποτελέσματα της γνώσης, η πραγματική ωφέλεια και η πρακτική εφαρμογή της.

Ο Βάκωνας κατέστρωσε από νέος το σχέδιο μιας εγκυκλοπαίδειας που θα περιείχε όλα τα γνωστά προβλήματα και όλες τις ανθρώπινες γνώσεις, συναρμολογημένες με μια νέα μέθοδο. Το έργο του αυτό το ονόμασε "Μεγάλη ανακαίνιση" και από τα έξι μέρη του που σχεδίαζε να γράψει, μόνο τα δύο κατόρθωσε να τελειώσει.

Ο Βάκωνας ήταν παιδί εξώγαμο της πριγκίπισσας Ελισάβετ της μετέπειτα βασίλισσας της Αγγλίας, σύμφωνα με διάφορες πληροφορίες. Έκανε λαμπρές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ και η σταδιοδρομία του ήταν σπουδαία, ανήσυχος, δραστήριος και φιλόδοξος καθώς ήταν. Αλλά και η πτώση του ήταν ραγδαία. Αγαπούσε τον πλούτο και την πολυτέλεια. Λένε ότι πέθανε από κρυολόγημα, όταν πειραματιζόταν να γεμίσει με χιόνι την κοιλιά μιας σφαγμένης κότας, για να παρακολουθήσει εάν το χιόνι μπορεί να τη διατηρήσει αναλλοίωτη.

ΡΟΓΗΡΟΣ ΒΑΚΩΝ


Ο Ρογήρος Βάκωνας, άγγλος θεολόγος, που έζησε από τα 1214 έως 1294 μ.Χ., εξαιρετική φυσιογνωμία και σημαντικός φιλόσοφος. Ήταν πνεύμα φιλελεύθερο και θέλησε να λυτρώσει τη φιλοσοφία, που περιείχε τότε όλες τις επιστήμες από τη θεολογία. Οι προοδευτικές του αντιλήψεις προκάλεσαν αντίδραση γι' αυτό καταδιώχτηκε και φυλακίστηκε.

Ο Ρογήρος Βάκωνας έγραψε διάφορα συγγράμματα, όπως το "Κάτοπτρο της αστρονομίας", "Επίτομη σπουδή της Θεολογίας" και άλλα. Θεωρείται ο πρόδρόμος του Φραγκίσκου Βάκωνα

ΕΡΜΗΤΙΣΜΟΣ


Ο ερμητισμός είναι ένα μεταφυσικό σύστημα και ένα σώμα συστηματοποιημένων μαγικών, μαντικών, αστρολογικών και αλχημικών πρακτικών, το οποίο ανάγεται στις απόκρυφες διδασκαλίες του μυθολογικού Ερμή του Τρισμέγιστου, μίας θεότητας που αποτελούσε συγχώνευση του ελληνικού Ερμή με τη σεληνιακή αιγυπτιακή θεότητα Θωθ. Ο ερμητισμός αποτέλεσε δημιούργημα των κατώτερων τάξεων της κατεχόμενης Αιγύπτου κατά την ύστερη ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή και, ως εκ τούτου, αποτελεί τυπικό δείγμα του σύντονου συγκρητισμού των χρόνων εκείνων.

ΠΕΝΤΑΓΩΝΙΚΟ ΔΩΔΕΚΑΕΔΡΟ

Εάν μελετήσει κάποιος τα πλατωνικά στερεά (υπάρχουν χιλιάδες μελέτες στο internet) Διαπιστώνει ότι η γεννήτρια όλων των στερεών και των απείρων αστέρων που είναι δυνατόν να προκύψουν από αυτά. Ουσιαστικά όλα τα συμμετρικά δημιουργήματα. (ορυκτά –φυτά- ζώα κλπ. ) Έχουν ως αφετηρία το πενταγωνικό δωδεκάεδρο. Δηλαδή τον αριθμό φ της χρυσής τομής.


Τα μόρια σχηματίζονται ακολουθώντας τα κρυσταλλικά πρότυπα των συνδυασμών των πλατωνικών στερεών.

Τα ηλεκτρόνια συμπληρώνουν τις στοιβάδες σύμφωνα με το πυθαγόρειο θεώρημα και την χρυσή τομή

[Ο λόγος της αποστάσεως μεταξύ των γραμμών λεπτής υφής προς την απόσταση μεταξύ των γραμμών του χονδρικού φάσματος, είναι ανάλογος με το τετράγωνο της σταθεράς α=137
Ο αρ. 137 εμπλέκεται με το φως στον κλάδο της φυτολογίας που μελετά την φυλλοταξία. Είναι γνωστό ότι αυτά αναπτύσσονται στρεφόμενα κατά 137,5 μοίρες, προκειμένου να εκμεταλλευτούν κατά τον καλύτερο τρόπο την πρόσπτωση του φωτός. Η γωνία που εκφράζει τον 1/Φ2 = 0,318 είναι 0,318*360ο = 137,5ο … ή 360ο - 137,5ο = 222,5ο. Έτσι πολλοί σύγχρονοι φυσικοί αντιλαμβάνονται ότι η σταθερά της λεπτής υφής «α» είναι μια καθαρή έκφραση του χρυσού αριθμού Φ]


Τα ρευστά δονούμενα σχηματίζουν τις γνωστές πλατωνικές δομές


ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΑΓΡΙΠΠΑΣ


Ο πιο φημισμένος από τους μεγάλους αλχημιστές, (μαζί με τον Παράκελσο και το Μεγάλο Αλβέρτο) ήταν ο Κορνήλιος Αγρίππας.Ένας άνθρωπος των θαυμάτων που περιπλανήθηκε στον κόσμο αλλά και στα πεδία της γνώσης, αφήνοντας πίσω του θρύλους, αλλά έζησε μέσα στη θλίψη, στην καταφρό­νηση και στην ατυχία. Υπάρχουν πολλές εκδοχές για το αληθινό του όνομα...






...Οι δυο επικρατέστερες λένε πως ονομαζόταν Ερρίκος Κορνέλις και γεννή­θηκε στην Κολωνία το 1486 ή ότι το αληθινό του όνομα ήταν Αγκρίπα φον Νεττεσχάιμ και προερχόταν από μια μεγάλη οικογένεια ευγενών που είχε ιδρύσει την πόλη της Κολωνίας...

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΑΓΡΙΠΠΑΣ



Γεννήθηκε το 1486 στην Κολωνία και έζησε μια περιπετειώδη και πολυτάραχη ζωή. Υπήρξε λαμπρός επιστήμων και διακρίθηκε σαν συγγραφέας, φιλόσοφος, γιατρός και στρατιωτικός. Αλλά δεν αρκέστηκε μόνο σ’ αυτά. Το ανήσυχο πνεύμα του και η δίψα για μάθηση τον οδήγησαν στη μελέτη της αλχημείας και της Καβάλλας, μόνο που αυτές τις ασχολίες τις πλήρωσε ακριβά σ’ όλη του τη ζωή. Λέγεται ότι πολλά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον Αγρίππα ενσωματώθηκαν αργότερα από τον Γκαίτε στον Φάουστ.

Το 1509 οι διαλέξεις του στο Πανεπιστήμιο Ντολ της Γαλλίας πάνω στην πραγματεία De verbo mirifico για τη θρησκεία του Γιόχαν Ρόυχλιν και οι σάτιρές του για τους μοναχούς προκάλεσαν την αντίδραση της Εκκλησίας. Κατηγορήθηκε για ασέβεια και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη και να καταφύγει στην Αγγλία.

Παντρεύτηκε για πρώτη φορά στην Κολωνία, όπου δίδαξε για κάποιο διάστημα θεολογία. Ο Μαξιμιλιανός τον κάλεσε να μετάσχει στον πόλεμο στην Ιταλία κι εκείνος δέχτηκε. Εκεί διακρίθηκε στο πεδίο της μάχης και χρίστηκε ιππότης. Αυτό δεν τον εμπόδισε να δίνει διαλέξεις για τον Πλάτωνα στο Πανεπιστήμιο της Πίζας και να πάρει διπλώματα Νομικής και Ιατρικής στην Παβία.

ΤΖΑΜΠΙΡ ΙΜΠΝ ΧΑΓΙΑΜ - ΓΚΕΜΠΕΡ


Ο άνθρωπος που ξεχωρίζει μέσα στον αραβικό κόσμο για τις αλχημικές του γνώσεις και ικανότητες γενικά είναι ο Τζαμπίρ ιμπν Χαγιάμ (γεν. 721) γνωστός ως Τζαφφάρ για τους Βυζαντινούς και Geber (Γκέμπερ) για τους Λατίνους. Ονομάζονταν «ο Μεγάλος Διδάσκαλος της Τέχνης» και ιδρυτής αυτής της φιλοσοφικής σχολής. Μέσω των έργων του εισάχθηκε στη Δύση και διαδόθηκε ξανά η αλχημική τέχνη. Του αποδίδονται εκατοντάδες ή χιλιάδες συγγραφικά έργα (όπως και με τον Ερμή τον Τρισμέγιστο) αλλά γνήσια δικά του θεωρούνται πολύ - πολύ λιγότερα, ίσως μόνο ένα: το Βιβλίο του Ελέους

23.3.11

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΓΙΑΝΓΚ

Η ιστορια της ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΓΙΑΝΓΚ

Ιδρυτής του Γιάνγκ Τάι Τσι είναι ο Γιάνγκ Φου Κουϊ (1799-1872), γνωστός επίσης ως Γιάνγκ Λου Τσάν.

Ο Λου Τσαν, γεννήθηκε από μία οικογένεια αγροτών στο χωριά Νάν Γκουάν της επαρχίας Γιόνγκ Νιάν που ανήκει στην Νομαρχία Γκουάγκ Πίγκ και την περιφέρεια Χέμπεϊ. Στην Γιόγκ Νιάν οι πολεμικές τέχνες είχαν πολύ άνθηση, και έτσι από μικρός ο Λου Τσάν εκπαιδεύτηκε στο Σάολιν.

Οικογένεια Γιανκ

Μία μέρα, καθώς ο Γιάνγκ Λου Τσαν δούλευε στο τοπικό μανάβικο, ένας αγενής άντρας μπήκε δίπλα, στο φαρμακείο του Τά Χε. Ο άντρας αυτός φώναζε και κουνούσε τις γροθιές του. Το επόμενο που είδε ό Λου Τσαν, ήταν τον φαρμακοποιό να πετά χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια τον άντρα στο δρόμο. Στον Λου Τσάν φάνηκε παράξενο που κάποιος μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο χωρίς να χρησιμοποιήσει δύναμη. Το όνομα του ιδιοκτήτη του φαρμακείου ήταν Τσεν Ντέ Χού. Μετά που πέρασαν μερικές μέρες, ο Λού Τσάν, μάζεψε όλο το κουράγιο του και πήγε στον φαρμακοποιό να του ζητήσει να γίνει μαθητής του. Ο Τσεν αρχικά ήταν πολύ προσεκτικός, αλλά αφού είδε ότι ο Λού Τσάν ήταν ευθύς και ειλικρινής, του είπε στον Λου Τσαν ότι ήταν από το Χωριό Τσεν (Τσεν Τζιά Χού) στην επαρχία Γουέν Ξιάν της Περιφέρειας Χενάν. Του είπε ότι ήταν πολύ άνθρωποι που έκαναν ΤάιΤσι Τσουάν στο χωριό. Επίσης του είπε ότι ο καθηγητής του ήταν ο διάσημος Γκραντ Μάστερ του Τάι Τσι, ο Τσεν Τσάγκ Ξίγκ. Μόλις το άκουσε αυτό ο Λού Τσάν, ενθουσιασμένος, ζήτησε από τον φαρμακοποιό να τον συστήσει στον δάσκαλό του τον Τσεν Τσάγκ Ξίγκ.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΓΙΑΝΓΚ

Η ιστορια της ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΓΙΑΝΓΚ

Ιδρυτής του Γιάνγκ Τάι Τσι είναι ο Γιάνγκ Φου Κουϊ (1799-1872), γνωστός επίσης ως Γιάνγκ Λου Τσάν.

Ο Λου Τσαν, γεννήθηκε από μία οικογένεια αγροτών στο χωριά Νάν Γκουάν της επαρχίας Γιόνγκ Νιάν που ανήκει στην Νομαρχία Γκουάγκ Πίγκ και την περιφέρεια Χέμπεϊ. Στην Γιόγκ Νιάν οι πολεμικές τέχνες είχαν πολύ άνθηση, και έτσι από μικρός ο Λου Τσάν εκπαιδεύτηκε στο Σάολιν.

Οικογένεια Γιανκ

Μία μέρα, καθώς ο Γιάνγκ Λου Τσαν δούλευε στο τοπικό μανάβικο, ένας αγενής άντρας μπήκε δίπλα, στο φαρμακείο του Τά Χε. Ο άντρας αυτός φώναζε και κουνούσε τις γροθιές του. Το επόμενο που είδε ό Λου Τσαν, ήταν τον φαρμακοποιό να πετά χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια τον άντρα στο δρόμο. Στον Λου Τσάν φάνηκε παράξενο που κάποιος μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο χωρίς να χρησιμοποιήσει δύναμη. Το όνομα του ιδιοκτήτη του φαρμακείου ήταν Τσεν Ντέ Χού. Μετά που πέρασαν μερικές μέρες, ο Λού Τσάν, μάζεψε όλο το κουράγιο του και πήγε στον φαρμακοποιό να του ζητήσει να γίνει μαθητής του. Ο Τσεν αρχικά ήταν πολύ προσεκτικός, αλλά αφού είδε ότι ο Λού Τσάν ήταν ευθύς και ειλικρινής, του είπε στον Λου Τσαν ότι ήταν από το Χωριό Τσεν (Τσεν Τζιά Χού) στην επαρχία Γουέν Ξιάν της Περιφέρειας Χενάν. Του είπε ότι ήταν πολύ άνθρωποι που έκαναν ΤάιΤσι Τσουάν στο χωριό. Επίσης του είπε ότι ο καθηγητής του ήταν ο διάσημος Γκραντ Μάστερ του Τάι Τσι, ο Τσεν Τσάγκ Ξίγκ. Μόλις το άκουσε αυτό ο Λού Τσάν, ενθουσιασμένος, ζήτησε από τον φαρμακοποιό να τον συστήσει στον δάσκαλό του τον Τσεν Τσάγκ Ξίγκ.

Το Τσεν Τάι Τσί Τσουάν δημιουργήθηκε ανάμεσα στο τέλος της δυναστείας των Μίγκ και την αρχή της δυναστείας των Τσίγκ. Η πρώτη φόρμα του Τσέν Τάι Τσι είχε γίνει εννέα γενιές νωρίτερα από τον πρόγονο του δασκάλου του φαρμακοποιού, τον Τσεν Γουάγκ Τίγκ. Ο Τσεν Ντε Χού συμφώνησε να τον συστήσει στον δάσκαλό του.

Έτσι συστημένος, ο Λού Τσάν έφυγε και πήγε στο χωριό Τσεν για να μαθητεύσει δίπλα στον δάσκαλο Τσεν Τσάγκ Ξίγκ.

Ο Λού Τσαν μαθήτευε χωρίς διακοπή, χειμώνα και καλοκαίρι, και μετά από έξι χρόνια έφυγε και επέστρεψε στο χωριό του. Όσο καιρό έλειπε, πολλοί από το χωριό του, εξασκούταν στις πολεμικές τέχνες και ήθελαν να δοκιμάσουν τις νέες ικανότητες του Λου Τσάν στις πολεμικές τέχνες. Έτσι, ο Λού Τσαν προσκαλέστηκε σε μία μονομαχία την οποία και έχασε. Παρά το ότι έχασε την μονομαχία δεν έχασε την ελπίδα του. Επέστρεψε στο χωριό Τσεν και εκπαιδεύτηκε για άλλα έξι χρόνια. Την δεύτερη φορά που γύρισε σπίτι του ήταν με τον Κινέζικο καινούριο χρόνο. Οι άνθρωποι του χωριού ενθουσιάστηκαν γιατί θεώρησαν ότι ο Λου Τσάν θα ήταν τώρα ανίκητος. Στην ίδια περιοχή ήταν ένας μαθητής του Τσεν στυλ Τάι Τσί και ο οποίος είχε εκπαιδευτεί σε πολλά στυλ πολεμικών τεχνών. Αυτός άκουσε ότι ο Λού Τσάν επέστρεψε από το χωριό Τσεν και ήθελε να μετρηθεί με αυτόν. Το αποτέλεσμα ήταν ισόπαλο. Ο Γιάνγκ Λου Τσαν, θεώρησε ότι οι ικανότητές του δεν ήταν αρκετά καλές, παρά το ότι κατάφερε να κρατηθεί απέναντι σε κάποιον τόσο καλό και προχωρημένο πολεμιστή και για αυτό αποφάσισε να γυρίσει στον δάσκαλό του για τρίτη φορά. Το τρίτο ταξίδι του στο χωριό Τσέν συγκίνησε τόσο πολύ τον δάσκαλό του, ο οποίος αποφάσισε να δείξει στον Λού Τσάν όλα όσα αυτός ήξερε. Μετά από δύο χρόνια σπουδών, ο Τσεν Τσάγκ Ξίγκ είπε ότι όταν Λού Τσαν θα επέστρεφε αυτή τη φορά στο σπίτι του, δεν θα μπορούσε κανείς να τον νικήσει. Έτσι και έγινε, ο Λού Τσάν επέστρεψε πίσω, και κανείς δεν τον νίκησε ποτέ ξανά.

Παρά το ότι εκπαιδεύτηκε τόσα χρόνια στο στυλ Τσεν, και το γνώριζε πλήρως και σε βάθος, ο Λού Τσάν, δεν ήταν ικανοποιημένος με τις ικανότητές του και συνέχισε να ερευνά κάθε πλευρά του στυλ αναπτύσσοντας περεταίρω τις ικανότητές του οπότε και έφτασε σε ένα πολύ ανώτερο επίπεδο και οι ικανότητές του και η φήμη του ήταν γνωστή.

Γιάνγκ Λου Τσάν

Δεν πέρασε καιρός, και ο Λου Τσάν προσκλήθηκε από ένα μακρινό συγγενή του, τον Γου Λου Τσιγκ, να διδάξει σε μία σχολή στην πρωτεύουσα, το Πεκίνο. Ο Γου Λου Τσίγκ ήταν υπάλληλος της κυβέρνησης του αυτοκράτορα Ντάο Γκουάγκ. Μόλις έφτασε στην πρωτεύουσα ο Λου Τσάν φιλοξενήθηκε από ένα πλούσιο επιχειρηματία τον κύριο Ζάγκ. Η επιχείρηση του κυρίου Ζάγκ ήταν αρχικά μικρή, αλλά έγινε αργότερα πολύ μεγάλη και επιτυχημένη. Ο οργανισμός τους επίσης συμπεριελάμβανε διδασκαλία σε διάφορους τύπους πολεμικών τεχνών. Η πρώτη φορά που συναντήθηκε με την οικογένεια Ζάγκ ήταν σε μία γιορτή όπου ό κάθε ένας έκανε μία μικρή επίδειξη της πολεμικής του τέχνης. Ένας από τους αρχηγούς της οικογένειας Ζάγκ, είδε το λεπτό κορμί του Λου Τσαν, και σαν προσβολή έβαλε τον Λου Τσαν, πίσω από ένα απλό μαθητή των πολεμικών τεχνών ο οποίος ετοιμαζόταν να κάνει επίδειξη. Μετά που ο Λου Τσαν έκανε την επίδειξή, ο κύριος Ζάγκ ρώτησε εάν η «Γροθιά από βαμβάκι» του Γιάνγκ Λου Τσαν θα μπορούσε στην πραγματικότητα να κερδίσει έναν πραγματικό αντίπαλο. Ο Λού Τσάν απάντησε, ότι εκτός από μπρούτζο, σίδερο και βράχο, η γροθιά του νικά οτιδήποτε με σάρκα και αίμα. Συνεχίζοντας ο Ζάγκ, ρώτησε το Λου Τσαν εάν θα δεχόταν να μετρηθεί με αυτόν. Ο Λου Τσαν το αποδέχθηκε χωρίς δισταγμό να αναμετρηθεί όχι μόνο με αυτόν αλλά με οποιονδήποτε ήθελε από τους παρευρισκόμενους στη γιορτή.

Για να μπορούν όλοι να δουν, βγήκαν στο προαύλιο. Όταν ξεκίνησε ο αγώνας, ένας μάστερ των πολεμικών τεχνών πετάχτηκε με μεγάλη ορμή και επιτέθηκε πολύ σκληρά στον Λου Τσαν. Καθώς οι δύο ήρθαν σε επαφή, ο Λου Τσαν σήκωσε τα χέρια του και ο αντίπαλός του πετάχτηκε αρκετά μέτρα στον αέρα. Αμέσως ένας άλλος μάστερ βγήκε και προκάλεσε τον Λου Τσαν. Χωρίς να καταφέρει να ολοκληρώσει ούτε μία τεχνική, και αυτός πετάχτηκε αρκετά μέτρα πίσω και κάτω στο έδαφος. Βλέποντας αυτό, οι άλλοι δεν τόλμησαν να αμφισβητήσουν τις ικανότητες του Γιάνγκ Λου Τσαν. Μόλις γύρισε στην αίθουσα του χορού, ο Λού Τσαν οδηγήθηκε και κάθισε στο κεντρικό τραπέζι. Από εκείνη την ημέρα ο Λου Τσαν άρχισε να διδάσκει Ταί Τσι στο σπίτι των Ζαγκ.

Μετά που έγινε γνωστό το συμβάν στη γιορτή στο σπίτι των Ζαγκ, όπου ο Λού Τσαν νίκησε, άνθρωποι ερχόταν από παντού και προκαλούσαν τον Λου Τσαν. Όλοι όμως νικιόταν από αυτόν. Από τότε δόθηκε στον Γιάνγκ Λου Τσαν το παρατσούκλι, Γιάνγκ ο ανίκητος. Ο Γου Λου Τσιγκ σύστησε τον Γιάνγκ Λου Τσαν σε πολλούς ανθρώπους μέσα στην βασιλική οικογένεια, στους οποίους και δίδασκε Τάι Τσί Τσουάν. Αυτό έκανε το Τάι Τσί πολύ γνωστό στην πρωτεύουσα, και η αυτοκρατορική οικογένεια κάλεσε τον Γιάνγκ Λου Τσαν να μείνει μαζί τους και να τους διδάξει. Έτσι, ο Λου Τσάν έφερε τους δύο γιούς του στην πρωτεύουσα να διδάξουν Τάι Τσι στο παλάτι.

Γιάνγκ Μπαν Χου


Ο Γιάνγκ Μπαν Χου (1837-1892) ήταν το δεύτερο παιδί του Γιάνγκ Λου Τσαν. Ο Γιάνγκ Μπαν Χου εξασκήθηκε στο Τάι Τσί Τσουάν από όταν ήταν μικρός κάτω από την επίβλεψη του πατέρα του. Η ικανότητές του ήταν πολύ μεγάλες. Ο χαρακτήρας του ήταν πολύ σταθερός παρά το ότι ήταν πολύ θερμόαιμος. Κάποια φορά ένας μάστερ των πολεμικών τεχνών με το παρατσούκλι «Ο άνθρωπος με τους δέκα τόνους δύναμη» ήρθε στο Πεκίνο και προκάλεσε τον Λου Τσαν. Μετά που η οικογένεια Γιάνγκ άκουσε τα νέα, ο Γιαγκ Λου Τσαν δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Παρόλα αυτά, ο Γιάνγκ Μπαν Χου είπε στον πατέρα του ότι «εάν το μαγαζί μας έχει κάτι να πουλήσει και οι άνθρωποι θέλουν να το αγοράσουν, γιατί δεν πουλάμε;». Αυτό που εννοούσε ήταν ότι αφού η οικογένεια Γιάνγκ έχει πραγματική πολεμική ικανότητα, γιατί να μην δεχθεί την πρόκληση; Σαν αποτέλεσμα, ο Γιάνγκ Μπαν Χου πήγε μόνος του να αντιμετωπίσει αυτόν τον άνθρωπο. Στην αρχή ο άλλος έβγαλε το πουκάμισό του και έδειξε στο πλήθος τους μύες του. Ο Γιάνγκ Μπαν Χου, με το λεπτό κορμί του απλά περίμενε τον άνθρωπο να του επιτεθεί. Όταν ο αγώνας άρχισε, η μοναδική εικόνα ήταν ο μεγαλόσωμος μάστερ να χιμά στον Μπαν Χου. Ο Μπαν Χου τον απέφυγε. Ο άλλος συνέχισε να επιτίθεται με συνεχή χτυπήματα στο πρόσωπο του Μπαν Χου. Το πλήθος άκουσε μία φωνή και είδε αμέσως μετά τον άλλο να πετάγεται αρκετά μέτρα μακριά. Όταν όλοι μπόρεσαν να δουν καθαρά, συνειδητοποίησαν ότι ο Μπαν Χου έκανε ένα «Χώρισμα-Χτύπημα με την φτέρνα» στα γεννητικά όργανα του άλλου. Καθώς το πλήθος τον επευφημούσε για τις ικανότητές του, ο Μπαν Χου επέστρεψε χωρίς να πει τίποτα στο παλάτι.



Γιάνγκ Τζιάν Χου και τα παιδιά του

Γιάνγκ Τζιάν Χου

Το Τρίτο παιδί του Γιαγκ Λου Τσαν ήταν ον Υιαγκ Τζιαν Χου (1839-1917). Το Τάι Τσι του ήταν μία αρμονική μίξη μαλακού και σκληρού. Ήταν ιδιαίτερα ικανός στο να κατευθύνει εσωτερική ενέργεια και στο σπαθί, τη σπάθα και το ακόντιο. Ήταν ζεστός χαρακτήρας και πάντα προσεκτικός σεβόμενος πάντα τους αντιπάλους του, έτσι και αυτός δεν νικήθηκε ποτέ.


Η Τρίτη γενιά των Γιάνγκ αποτελούταν από τους Γιάνγκ Λιγκ Ξιάο (1872-1930) γιό του Γιάνγκ Τζιάν Χου και τον πρώτο γιό του Γιάνγκ Τζιαν Χου τον Γιάνγκ Τσάο Ξιόγκ (1862-1930) επίσης γνωστό ως Γιάνγκ Σχιάο Χού. Ο Σχάο Χού μάθαινε Τάι Τσι από πολύ μικρός και ήταν ιδιαίτερα καλός στην μάχη με τα χέρια.





Γιάνγκ Τσεν Φου

Ο τρίτος γιός του Γιάνγκ Τζιάν Χού ήταν ο Γιαγκ Ζάο Τσίγκ (1883-1936), επίσης γνωστός σαν Γιάνγκ Τσεν Φου. Ο Τσεν Φου ήταν ένας πολύ ζεστός, καλόκαρδος και πανέξυπνος άνθρωπος. Εκπαιδεύτηκε κάτω από την καθοδήγηση του πατέρα του σε μεγάλο βάθος. Οι ικανότητές του στο Τάι Τσι ήταν σαν «ατσάλινη βελόνα κρυμμένη μέσα στο βαμβάκι». Τα χαρακτηριστικά των στάσεών του ήταν μεγάλες, ήρεμες και γεμάτες ζωντάνια. Οι στάσεις του στυλ της μεγάλης δομής (Large Frame) του Γιάνγκ Τσεν Φου χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες, το ψηλό, το μεσαίο και το χαμηλό. Οι στάσεις μπορούν να επιλεγούν ανάλογα με την ηλικία φύλο και δύναμη του σώματος, και διάφορες άλλες παραμέτρους του μαθητή. Για αυτό το λόγο, το Γιάνγκ Τάι Τσι δεν χρησιμοποιείται μόνο για να γιατρέψει αρρώστιες και να διατηρήσει καλή υγεία, αλλά και για να δυναμώσει το σώμα και να αναπτύξει υψηλού επιπέδου μαχητικές ικανότητες. Για αυτό το λόγο, πολύς κόσμος ακολούθησε αυτό το είδος του Τάι Τσι.

Γιάνγκ Τσεν Φου

Ο Γιάνγκ Τσεν Φου γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1883 και πέθανε στις 3 Μαρτίου του 1936. Μαθαινε Ταί Τσι συνεχώς κάτω από τις οδηγίες του πατέρα του στο Πεκίνο. Μόνο μετά το θάνατο του πατέρα του πήγε ο Γιαγκ Τσεν Φου στην νότια Κίνα για να διδάξει. Δίδαξε σε διάφορες πόλεις σε όλη την Κίνα. Το 1925 ο Γιάνγκ Τσεν Φου και ο Τσεν Γουέϊ Μίγκ εκδώσαν ένα βιβλίο, «Η Τέχνη του Τάι Τσι» όπου χρησιμοποιούταν πραγματικές φωτογραφίες του Γιάνγκ Τσεν Φου. Αργότερα το 1931, οι ίδιοι, εξέδωσαν το βιβλίο «Εφαρμογές του Τάι Τσι Τσουάν» χρησιμοποιώντας νέες φωτογραφίες.

Το 1928 προσκαλέστηκε να γίνει ο επικεφαλής του τομέα Βουντάγκ στην Κεντρική Ακαδημία Ναντζίγκ Γκούο Σου. Αργότερα τον προσκάλεσαν αν γίνει ο επικεφαλής της Τσεζιάγκ Περιφερειακής Γκούο Σου Ακαδημίας στο Χανγκτσου. Το 1930 ο Τσεν Φου εγκαταστάθηκε στην Σαγκάη όπου εξέδωσε ένα βιβλίο, «Οι πλήρεις αρχές και θεωρία του Τάι Τσι Τσουάν».

Ο Γιάνγκ Τσεν Φου ήταν ένας πολύ μεγαλόσωμος άνθρωπος του οποίου οι ικανότητες στην μέθοδο «χέρια που σπρώχνουν» (pushing hands) του Τάι Τσι ήταν φοβερές. Η ευαισθησία του ήταν πολύ μεγάλη και η κίνησή του πολύ ευκίνητη. Όταν «κατεύθυνε δύναμη» ήταν πολύ ακριβής στο στόχο του, η απόσταση που χτυπούσε ήταν κοντινή και έτσι μπορούσε να πετάξει κάποιον αρκετά μέτρα μακριά στον αέρα χωρίς να του κάνει κακό. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με κάποιους μαθητές του, η αίσθηση του να σπρώχνεσαι από αυτόν ήταν στην πραγματικότητα ευχάριστη και αναλογική.

Όσο ο Τσεν Φου ήταν στο Χανγκτζού, ένας καθηγητής με το όνομα Γκούο Σχού Γού που έκανε Τάι Γι μιλούσε άσχημα για το Γιάνγκ Τάι Τσι, και ήταν συχνά αγενής προς τον Γιάνγκ Τσεν Φου. Μία ημέρα ο Γιαγκ Τσεν Φου δεν άντεξε άλλο, ο Γκάο κρατούσε ένα μακρύ ακόντιο και ήθελε να προκαλέσει τον Γιάνγκ Τσεν Φου, ο Γιανγκ Τσεν Φου πήρε ένα ραβδί (staff) και απλά ακουμπώντας το ακόντιο του Γκάο, το έκανε να φύγει από τα χέρια του και να πέσει στο έδαφος. Ο Γκάο από τότε δεν ξαναπείραξε τον Τσεν Φου και δεν ξαναμίλησε άσχημα ποτέ για το Γιάνγκ Τάι Τσι.

Γιάνγκ Τσεν Φου – Η Ιστορία της βαμβακερής κλωστής

Το 1932, ο Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ Τσεν Φου και ο ακόλουθός του Φου Ζονγκ Γουέν, ταξίδεψαν νότια στην πόλη της Γκουάνα Ζου στην Περιφέρεια Γκουάνγκ Ντόνγκ για να διδάξουν την τέχνη του Τάι Τσι Τσουάν. Μία μέρα ένα καθηγητής πολεμικών τεχνών με το όνομα Λιού και οι ακόλουθοί του πήγαν στο σπίτι που έμενε ο Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ. Ο Γκραντ Μάστερ Γιανγκ, βλέποντας τον τρόπο που είχε ντυθεί ο Λιού και τον τρόπο που κινούταν, κατάλαβε ότι ήταν ένας πολύ καλός πολεμιστής με εξαιρετικές ικανότητες. Μόλις συνάντησε τον Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ ο Λιού σήκωσε τα χέρια του και χαιρέτησε τον Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ και είπε : «Είναι πολύ γνωστό ότι η τέχνη σου στο Τάι Τσί είναι ανώτερη, και ότι για τρεις γενιές η οικογενειά σου δεν έχει βρει ισάξιο αντίπαλο. Έχω έρθει εδώ ειδικά για να δω την ικανότητά σου.». Ο Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ συνειδητοποίησε ότι ο Λιού τον καλούσε σε μονομαχία και ότι η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Ο Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ ξαφνικά σκέφτηκε μία ιδέα για να αποτρέψει την μονομαχία αλλά και να κρατήσει τον κώδικα τιμής του κόσμου των πολεμικών τεχνών (Wu Lin). Είπε στον ακόλουθό του Φου Ζονγκ Γουέν να πάει και να φέρει μία βαμβακερή κλωστή μήκους περί τα 30 εκατοστά. Ο νεαρός Φου σοκαρίστηκε όταν το άκουσε αυτό γιατί η βαμβακερή κλωστή χρησιμοποιούταν σαν εργαλείο εκπαίδευσης μόνο ανάμεσα στους εσωτερικούς ακολούθους του Γιάνγκ Τάι Τσι. Ποτέ πριν δεν είχε δειχθεί σε ξένους.

Ο Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ προθερμάνθηκε κάνοντας «Πιάνοντας την ουρά του σπουργίτη» και «Χέρια Σύννεφα» από την φόρμα. Μετά πήρε την κλωστή ανάμεσα στον αντίχειρά και τον δείκτη του και ρώτησε : «Ποιος έχει την δύναμη ενός τόνου να κόψει αυτή τη κλωστή στα δύο;». Ακούγοντας αυτό ο Λιού ειρωνεύτηκε τον Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ καθώς έστειλε έναν από τους ακολούθους του να δεχθεί την πρόσκληση. Ο ακόλουθος έπιασε την άλλη άκρη της κλωστής και ρώτησε : «Πότε να αρχίσουμε;». Ο Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ απάντησε λέγοντας «Από εσένα εξαρτάται.» Αμέσως ο ακόλουθος του Λιού τράβηξε βίαια την κλωστή. Ο Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ παρακολουθούσε κάθε του κίνηση. Ξαφνικά ο ακόλουθος αντίστρεψε την φορά της κίνησης, αλλά και ο Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ χωρίς δισταγμό κινήθηκε μαζί του.

Αυτό συνεχίστηκε για αρκετά λεπτά, χωρίς να μπορεί ο ακόλουθος να κόψει την κλωστή στα δύο. Παρά το ότι η κλωστή τραβιόταν έμενε ίσια άσχετα με την κατεύθυνση που εφαρμοζόταν η δύναμη από τον ακόλουθο. Ο Λιού είδε τι συνέβαινε και κάλεσε τον ακόλουθό του να κάνει πίσω. Μετά από αυτό ο Λιού έκανε διάφορες ασκήσεις για να προθερμανθεί, πήδηξε στον αέρα και έκανε διάφορες ψηλές κλωτσιές. Αμέσως μετά πήδηξε προς τον Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ και έπιασε την άλλη άκρη της κλωστής. Ο Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ ήταν εξίσου ευκίνητος και κινούταν με τον ίδιο τρόπο. Χωρίς να διστάσει ο Λιού πήδηξε πίσω σε μία κίνηση υποχώρησης για να σπάσει την κλωστή, αλλά την ίδια στιγμή ο Μάστερ Γιάνγκ τον ακολούθησε στα βήματά του μην αφήνοντας την κλωστή να σπάσει. Μετά ο Λιού πετάχτηκε μπροστά σαν βέλος και μετά στα αριστερά και στα δεξιά, κινούμενος προς όλες τις κατευθύνσεις. Με όλη αυτή την κίνηση και ο Λιού και ο Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ ποτέ δεν ακούμπησε ο ένας τον άλλο. Ο τρόπος που κινούταν και οι δύο ήταν πολύ γρήγορος. Αυτοί που παρακολουθούσαν έμειναν άφωνοι με την ενέργεια και την ικανότητα του Γιανγκ Τσεν Φου. Όλη την ώρα η κλωστή παρέμενε τεντωμένη χωρίς να λυγίσει ή να σπάσει. Μετά από πολύ προσπάθεια να σπάσει την κλωστή ο Λιού είχε λαχανιάσει και ιδρώσει, ενώ ο Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ ήταν ήρεμος και χωρίς κανένα σημάδι κούρασης. Όταν τελείωσε ο αγώνας, ο Λιού συνηδιτοποίησε ότι οι ικανότητες του Γιάνγκ Τσεν Φου ήταν ξεχωριστές και για αυτό οργάνωσε μία γιορτή προς τιμήν του. Από τότε, και ο Λιού και ο Γκραντ Μάστερ Γιάνγκ έγιναν πολύ φίλοι. Όπως και ο Πατέρας του και ο παππούς του, ο Γιανγκ Τσεν Φου είχε αναπτύξει την ικανότητα του να καταλαβαίνει την ενέργεια (Dong Jin) και να ακούει την ενέργεια (Ting Jin) σε ένα εξαιρετικό βαθμό. Έτσι ήταν δυνατόν για αυτόν να «κολλήσει» και να παρακολουθήσει κάθε κίνηση που έκανε ο αντίπαλός του και δεν ξόδευε καθόλου ενέργεια.

Ο Γιάνγκ Λου Τσαν έχτισε την φόρμα του στη βάση του Τσεν (παλιά φόρμα) και έκανε πιο προσιτό το Τάι Τσι στον μέσο άνθρωπο, άσχετα με την ηλικία του. Εκείνη τη στιγμή, το στυλ ονομάστηκε Τάι Τσι της Οικογένειας Γιάνγκ. Το Γιάνγκ στυλ πέρασε από συνεχείς τροποποιήσεις και βελτιώσεις κατά τις δύο πρώτες γενιές ανάμεσα σε πατέρα και γιό. Η επίσημη σταθεροποίηση της φόρμας έγινε στα χέρια του Γιάνγκ Τσεν Φου. Οι στάσεις έγιναν ανοικτές και βολικές, η δομή έγινε αυστηρή και απαιτητική, το σώμα ήταν ίσιο και οι κινήσεις έρεαν αρμονικά και ήταν ελαφρές ευκίνητες και με σταθερή βάση.

ΣΥΝΕΣΙΟΣ Ο ΚΥΡΗΝΑΙΟΣ


Συνέσιος ο Κυρηναίος

370 - 413/414 μ.Χ.


Βίος:

Φιλόσοφος και συγγραφέας, νεοπλατωνικός και τέλος επίσκοπος Πτολεμαΐδας. Γεννήθηκε το 370 μ.Χ. στην Πεντάπολη της Κυρηναϊκής. Ήταν γόνος ευθενούς Εθνικής οικογένειας αναγόμενος από το γένος των Ηρακλειδών. Αφού έλαβε βασική μόρφωση μετέβη με τον αδελφό του, Ευοπτίο, εις την Αλεξάνδρεια όπου μαθήτευσε στην νεοπλατωνική φιλόσοφο Υπατία και την οποία σε όλο τον βίο του τιμούσε ως σεβασμιότατη και θεοφιλέστατη διδάσκαλο, μητέρα και αδελφή που είχε θειότατη ψυχή.

ΜΑΣΟΝΙΑ


Γενικά ο όρος "Μασονία" ταυτίζεται με τον όρο Τεκτονισμός.

Ωστόσο έχει διαμορφωθεί μία σημαντική διαφοροποίηση καθώς οι "τεκτονικές" οργανώσεις είναι συγκεκριμένες, "τυποποιημένες" και ευρέως ανεγνωρισμένες και αποτελούν κατά κάποιον τρόπο την "επίσημη Μασονία" ενώ η ευρύτερη Μασονία περιλαμβάνει πολυποίκιλες οργανώσεις που "μιμούνται" τις τεκτονικές αλλά δεν αναγνωρίζονται από αυτές καθώς εισάγουν δογματικές και τελετουργικές παραλλαγές, και κυρίως, λειτουργούν ως αυτοκέφαλοι σύλλογοι.

ΕισαγωγήEdit Εισαγωγή section

Η Μασονία ήταν ανέκαθεν ένα σύνολο οργανώσεων που συγκέντρωσε στους κόλπους του βασιλείς, πρωθυπουργούς, υπουργούς, τραπεζίτες, δικαστικούς, καθηγητές πανεπιστημίων, καλλιτέχνες, έμπορους, δημοσιογράφους, επιστήμονες και άλλες προσωπικότητες.

ΜΑΣΟΝΙΣΜΟΣ


Ιστορικά στοιχεία. Ο Μασονισμός πήρε το όνομα του από τη γαλλική λέξη ΜΑSΟΝΕ που σημαίνει Τεχνίτης, Τέκτονας, Οικοδόμος. Λέγεται και Τεκτονισμός ή Ελευθεροτεκτονισμός, γιατί έχει την αρχή του στα σωματεία των Τεκτόνων (Οικοδόμων) του μεσαίωνα.
Υπάρχουν σήμερα πολλές μασονικές οργανώσεις (δόγματα). Οι περισσότεροι Μασόνοι ανήκουν στο Σκωτικό δόγμα που ιδρύθηκε το 1717 στη Σκωτία. Το Σκωτικό δόγμα αναγνωρίστηκε στην Ελλάδα σαν ίδρυμα το 1927.

ΟΥΡΟΒΟΡΟΣ ΟΦΙΣ


Ο ουροβόρος όφις ή απλά ουροβόρος λέγεται ο όφις (το φίδι) τη στιγμή που ελίσσεται γύρω από τον εαυτό του και δαγκώνει την ουρά του αφαιρώντας το υπόλοιπο παλαιού δέρματός του, δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι τρώει την ουρά του. Η περίκλειστη αναπαράστασή του αποτελεί ένα αρχαίο σύμβολο της αιωνιότητας και της συνέχειας του κυκλικού χρόνου. Αποτελεί επίσης από τα πλέον διαδεδομένα μασονικά ή ακόμη και γνωστικά σύμβολα. Βέβαια αξίζει να σημειωθεί ότι ως σύμβολο υπάρχει πολύ πιο πριν εμφανιστεί ο Μασονισμός.

19.3.11

ΑΡΙΘΜΟΣΟΦΙΑ


Η σοφία των αριθμών με τις ουσιαστικές διακρίσεις τους σε άρτιους και περιττούς, αντιπροσωπεύει την αιώνια Μονάδα, στης πολλαπλότητας τα διαγραφήματα. Μέσα στις άγιες διακλαδώσεις της, της σοφίας των αριθμών, βρίσκει ο ερευνητής των αριθμών την ίδια την ουσία, που διαχωριζόμενη στο φυσικό επένδυμα, στην εξωτερική μόνον μορφή της, δίνει την εντύπωση πως είναι χωρισμένη σε άπειρα ποσά, ενώ στην εσωτερική πραγματικότητα, μένει ακέραια και ολοκληρωμένη.
Με την βοήθεια της Πυθαγόρειας Αριθμοσοφίας εισαγόμαστε στη Θεολογία, στην αριθμητική κλίμακα, για ανάβαση στην πνευματική περιοχή, που την αξιολογεί η αναζητούμενη αληθινή πνευματική Θεολογία.
Με τη μαθηματική λογική γίνεται αντιληπτή η υπερδιανοητική κοσμοθεωρία της αντίληψης του άλλου - αοράτου όμως κόσμου. Διδάσκει την Αλήθεια και κατορθώνει να μας εισάξει στην ουσιαστική αλήθεια των Αριθμών. Απολαύστε διαβάζοντες τους Πυθαγόρειους λογισμούς για το υπερπέραν.

ΑΡΙΘΜΟΛΟΓΙΑ


Οι πρωταρχικές έννοιες των αριθμών είναι σε γενικές γραμμές, γνωστές μέσα από αναφορές ή συγγράμματα σχετικά με αυτούς. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν και είναι σωστό, ότι οι αριθμοί καθόριζαν πολλά πράγματα σε όλα τα θέματα, χαρακτήριζαν την πορεία της ζωής και το πεπρωμένο. Διάλεγαν με πολύ σχολαστικότητα το όνομα του παιδιού τους, όχι τόσο στην εξωτερική έννοιά του αλλά στην αριθμητική του σύσταση. Οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους συχνά, επηρεάζεται σε βάθος από τους προσωπικούς αριθμούς ενός ονόματος.
Οι αριθμοί, όπως και η φύση του ανθρώπου έχουν τρία επίπεδα, το φυσικό, ψυχικό και πνευματικό, έχουν εκφράσεις, δραστηριότητες και ταλέντα. Τα επιμέρους γράμματα ενός ονόματος κι οι αριθμοί τους μας δίνουν εικόνες της προσωπικότητας και μορφές της ζωής του ατόμου.

ΚΕΛΣΟΣ


Ο Κέλσος ήταν Έλληνας ή Ρωμαίος[1] φιλόσοφος, που έδρασε κατά το δεύτερο μισό του 2ου αι. μ.Χ., γνωστός κυρίως από το έργο του "Αληθής Λόγος", που γράφτηκε μεταξύ των ετών 170 ως 180 μ.Χ.


Η ταυτότητα του Κέλσου

Οι πληροφορίες που έχουμε για τη ζωή του Κέλσου, του συγγραφέα του έργου "Αληθής Λόγος", είναι ελάχιστες. Τον 2ο αιώνα υπήρξαν και άλλοι πολέμιοι του χριστιανισμού με το όνομα Κέλσος. Πιθανόν, πρόκειται για τον πλατωνικό φιλόσοφο Κέλσο, φίλο του Λουκιανού, ο οποίος έζησε κατά τη βασιλεία του Μάρκου Αυρήλιου. Εντούτοις αυτό το συμπέρασμα αμφισβητείται καθώς ο φίλος του Λουκιανού ήταν γνωστός επικούρειος φιλόσοφος, ενώ ο συγγραφέας του Αληθούς Λόγου είναι σαφώς πλατωνιστής. Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε με έναν εκλεκτικό[2] φιλόσοφο, μια τάση η οποία ήταν διαδεδομένη μεταξύ των φιλοσόφων της ρωμαϊκής εποχής.

Αν και το "Αληθής Λόγος" στην αρχική του μορφή δεν έφτασε ποτέ σε μας, η ανασύνθεση του σε ποσοστό άνω του 80% έγινε δυνατή μέσα από τη διεξοδική ανασκευή των επιχειρημάτων του Κέλσου που ετοίμασε ο Ωριγένης στο απολογητικό του έργο "Κατά Κέλσου" (Contra Celsum).

ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ ΠΑΡΑΚΕΛΣΟΣ


Ο Θεόφραστος Παράκελσος (11 Νοεμβρίου ή 17 Δεκεμβρίου 1493 - 24 Σεπτεμβρίου 1541) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αλχημιστές, αστρολόγους, και αποκρυφιστές όλων των εποχών. Το πραγματικό του όνομα ήταν Θεόφραστος Μπόμβαστ φον Χοενχάιμ (Theophrastus Bombastus von Hohenheim). Ήταν ακόμα γνωστός με το ψευδώνυμο Theophrastus Philippus Aureolus Bombastus von Hohenheim. Το όνομα "Παράκελσος" το διάλεξε ο ίδιος για τον εαυτό του που σημαίνει "πέρα από τον Αύλο Κορνήλιο Κέλσο", γιατί πίστευε πως ήταν ανώτερος εκείνου. Ο Κέλσος ήταν Ρωμαίος γιατρός του 1ου αιώνα μ.Χ. επί εποχής Τιβέριου και Νέρωνα.

ΝΕΟΠΥΘΑΓΟΡΙΣΜΟΣ


Ο νεοπυθαγορισμός ήταν φιλοσοφική κίνηση περί τον 1ο αιώνα π.Χ., που εμφανίσθηκε στην Ιταλία, για την αναβίωση της Πυθαγόρειας φιλοσοφικής Σχολής, που είχε διαλυθεί στα μέσα του 5ου π.Χ. αιώνα, μετά από εξέγερση και πυρπόληση της εις Κρότωνα Σχολής, με αποτέλεσμα οι πλείστοι των μαθητών τότε να φονευθούν.

Όμως τον 1ο αιώνα π.Χ. αρχίζουν να εμφανίζονται ομαδικά οι πρώτοι εκπρόσωποι της νέας αυτής Πυθαγόρειας φιλοσοφικής κίνησης μεταξύ των οποίων ήταν ο Νιγίδιος Φίγουλος φίλος του Κικέρωνα καθώς και οι δύο Σέξτιοι.

Κατά την εποχή του Νέρωνα περιερχόταν τις διάφορες περιοχές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ο Απολλώνιος ο Τυανεύς ο οποίος κατά τη λαϊκή αντίληψη, είχε την ικανότητα να επιτελεί θαύματα και θεουργικές τελετουργίες. Τον βίο και τη δράση αυτού περιέγραψε ο επίσης Νεοπυθαγόρειος Φιλόστρατος που έζησε το πρώτο ήμισυ του 3ου αιώνα μ.Χ.