ΤΖΑΜΠΙΡ ΙΜΠΝ ΧΑΓΙΑΜ - ΓΚΕΜΠΕΡ

Ο άνθρωπος που ξεχωρίζει μέσα στον αραβικό κόσμο για τις αλχημικές του γνώσεις και ικανότητες γενικά είναι ο Τζαμπίρ ιμπν Χαγιάμ (γεν. 721) γνωστός ως Τζαφφάρ για τους Βυζαντινούς και Geber (Γκέμπερ) για τους Λατίνους. Ονομάζονταν «ο Μεγάλος Διδάσκαλος της Τέχνης» και ιδρυτής αυτής της φιλοσοφικής σχολής. Μέσω των έργων του εισάχθηκε στη Δύση και διαδόθηκε ξανά η αλχημική τέχνη. Του αποδίδονται εκατοντάδες ή χιλιάδες συγγραφικά έργα (όπως και με τον Ερμή τον Τρισμέγιστο) αλλά γνήσια δικά του θεωρούνται πολύ - πολύ λιγότερα, ίσως μόνο ένα: το Βιβλίο του Ελέους

Η κυριότερη συνεισφορά του Γκέμπερ στην αλχημιστική θεωρία ήταν η θεωρία γνωστή σαν «Μέθοδο Ισορροπίας» που ξαναπαρουσιάστηκε στη Δύση και γρήγορα υιοθετήθηκε ως βασικό μέρος της δυτικής Αλχημείας. Ο αντικειμενικός σκοπός της «Μεθόδου» του Γκέμπερ ήταν να βασίσει την αλχημεία στο μέτρο και τον αριθμό. Ακολουθώντας έτσι τις πυθαγόρειες και πλατωνικές αντιλήψεις από την μια και του Αριστοτέλη από την άλλη, θεωρεί πως κάθε σώμα περιέχει τα τέσσερα στοιχεία που οι αναλογίες τους το καθορίζουν. Πίστευε πως μπορούσε να εξακριβώσει την ακριβή σύσταση των σωμάτων, υπολογίζοντας μαθηματικά την ακριβή ποσότητα κάθε στοιχείου που περιέχουν. Για να το πετύχει αυτό βασίστηκε στην τμηματική απόσταξη. Το μόνο που χρειάζονταν για την κατασκευή χρυσού ήταν τα κατάλληλα ελιξήρια (διαλύτες) που να ταιριάζουν στις ανάγκες του κάθε αγενούς μετάλλου. Σκοπός του Έργου λοιπόν είναι η αλλαγή στις υπάρχουσες σχέσεις ανάμεσα στις εσωτερικές - λανθάνουσες ιδιότητες των σωμάτων και στις φανερές - εκδηλωμένες. Πολλές γνώσεις της Χημείας οφείλονται στο έργο αυτού του εξαίσιου φιλοσόφου-αλχημιστή.

Με την παρακμή της αραβικής κυριαρχίας στην Ευρώπη (1200 μ.Χ.), εξαφανίζεται σιγά-σιγά η αλχημική γνώση, με την οποία ασχολείται ο χριστιανικός κόσμος, κληρικοί και κυρίως, οι μοναχοί Βενεδικτίνοι χάρη στους οποίους σώθηκαν πολλά έργα από την φωτιά των ιεροεξεταστών. Μέσα στα υπόγεια των μοναστηριών οι αλχημιστές πειραματίζονταν στο αλχημικό έργο, γράφανε έργα σε αλληγορική γλώσσα για να μην κατανοούνται από τους αμαθείς της ιερής Τέχνης. Από το κυνήγι της τέχνης μέσα στα ίδια τα μοναστήρια, τα έργα περνούν σε πανεπιστημιακά κέντρα: Παρίσι, Σαλαμάνκα, Νεάπολη, Πάδο, Τουλούζη όπου μαζί με την ιατρική διδάσκονταν και η Αλχημεία.